Ο τερματοφύλακας που διαβάζει Κούντερα

Παίζει πια μπάλα από χόμπι, μιλάει για την πατρότητα και μετανιώνει για παλιά λάθη.

Εύκολη λύση, όταν μπλέκεται το θέμα ποδόσφαιρο με αυτό της κουλτούρας, είναι η αναφορά στα λόγια του Αλμπέρ Καμύ. «Οσα έμαθα για την ηθική, τη ζωή και τους ανθρώπους τα έμαθα από το ποδόσφαιρο» έλεγε ο συγγραφέας, προφανώς νοσταλγώντας τα νιάτα του στο Αλγέρι, όταν περνούσε ώρες μοναξιάς ως τερματοφύλακας....ΚΛΙΚ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος το λέει λίγο διαφορετικά: «Η θέση του τερματοφύλακα στο μυαλό μου είναι σαν ένα καλό βιβλίο. Οπως αυτό θα σε τραβήξει να το διαβάσεις, η θέση θα σε τραβήξει να παίξεις και να ζήσεις με τη μοναξιά σου». Ο συγκεκριμένος ζει με αυτήν τη μοναξιά μια ολόκληρη ζωή. 

Η ζωή μέσα από την μπάλα μερικές φορές μπορεί να σε μάθει πράγματα. Τον τερματοφύλακα του Ηρακλή τον έχει μάθει. Στα 19 του βούτηξε στα βαθιά του σταρ σύστεμ, στη θέση του τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, πέρασε μια εποχή «όπου όλοι με είχαν θεοποιήσει σε έναν υπερβολικό βαθμό που με τρόμαζε, με θεωρούσαν καλύτερο άνθρωπο απ’ ό,τι είμαι», έκανε λάθη μέσα και έξω από το γήπεδο, είδε τη ζωή του στον κίτρινο Τύπο και «όπως κάθε πιτσιρικάς που βρέθηκε με τόσα λεφτά και τόση φήμη, το έχασα λίγο. Προχωρούσα επαγγελματικά και οικονομικά και έμενα πίσω πνευματικά». Ακολούθησαν λάθη, αποτυχίες, η φυγή από τον Ολυμπιακό, η μοναξιά, η ενδοσκόπηση, η αυτοκριτική – «είμαι βαθιά ενοχικός άνθρωπος. Μου αρέσει η μοναξιά μου, ακόμη και στην περίοδο της μεγάλης δόξας, χρειαζόμουν την ησυχία μου. Με κυνηγάνε τα λάθη μου ακόμη, αλλά αν δεν τα έκανα δεν θα ήμουν ίδιος». 

Μέχρι πριν από δύο χρόνια ζούσε σε μια φάρμα στην Τοσκάνη. Αφού πέρασε από ομάδες όπως οι Μεσίνα, Μίλαν, Ρόμα, Ασκολι και Σιένα, επέστρεψε – με άλλους όρους πια – στην πατρίδα. Πρώτα στον ΠΑΣ Γιάννινα, μετά στον Ηρακλή. «Δεν δουλεύω για να ζήσω. Δεν έχω πρόβλημα βιοπορισμού πια, παίζω επειδή κάνει την καθημερινότητά μου καλύτερη. Οταν βαρεθώ την προπόνηση, το γρασίδι, απλώς θα σταματήσω. Εχω την πολυτέλεια να το κάνω». 

Τότε θα έχει περισσότερο χρόνο για την κόρη του Ιωάννα, η οποία τον έχει κάνει να σκεφτεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: «Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί για να κάνεις οτιδήποτε στη ζωή, να οδηγήσεις, να βρεις μια δουλειά, να μάθεις μια γλώσσα, πρέπει να δώσεις εξετάσεις, ενώ για να γίνεις γονιός δεν χρειάζεται τίποτε. Είναι φοβερό πόσοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να είναι γονείς». 

Η καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη, εκτός από προπόνηση και αγώνες, περιλαμβάνει και δημιουργική μοναξιά. «Τον τελευταίο καιρό διαβάζω την “Αθανασία” του Κούντερα. Διάβασα Τζακ Λόντον, Χόρχε Μπουκάι, είδα κάποια θεατρικά που μου άλλαξαν τη ζωή, την “Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου”, το “Ενας στους 10”, το “Γάλα”. Περνάω καλά». 

Το μέλλον περιλαμβάνει ένα «διασκεδαστικά ανταγωνιστικό ελληνικό πρωτάθλημα», άλλη μία επιστροφή στο γήπεδο Καραϊσκάκη «δεν τη σκέφτομαι καν, ο Ολυμπιακός είναι ένας αντίπαλος, τίποτε άλλο», τα όνειρα για επιστροφή στην Εθνική και μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε ποδόσφαιρο, διάβασμα, πατρότητα και μοναξιά. «Το είδος της μοναξιάς που με κάνει καλύτερο άνθρωπο».

Δημοσιεύτηκε στο BHMAMEN