ΑΠΟΨΗ: Αγένεια, μία ειλικρινής συμπεριφορά

Πόσο μπορεί, αλήθεια, να αυξήθηκε ο πληθυσμός της χώρας μας από πέρυσι τα Χριστούγεννα; Βάσει των στατιστικών πρωτοαντίκρισαν το σκληρό ελληνικό φως  πολύ λίγες χιλιάδες νεογέννητα. Οι αλλοδαποί στο θέμα μας δεν μετράνε, άρα οι ενήλικοι είμαστε πάνω – κάτω οι ίδιοι. Ούτε οι έφηβοι που έκλεισαν τα 18 επηρεάζουν το σύνολο, γιατί έχουν ούτως ή άλλως το ακαταλόγιστο. Η όποια αγαρμποσύνη τους μπορεί να οφείλεται σε αμέλεια αφηρημάδα ή στον διαρκή τους, ορισμένες φορές δικαιολογημένο, θυμό. ‘Όχι σε άγνοια. Ένα μεγάλο, όμως, ποσοστό εξ΄ ημών των υπολοίπων το 2010 έδωσε και συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ. Στους δρόμους, στα καφέ, στο μετρό, στα ασανσέρ, στις ουρές, στην οδήγηση.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

 Οπωσδήποτε η κρίση έπαιξε τον ρόλο της, όχι πως τα προηγούμενα χρόνια φημιζόμασταν για την ευγένειά μας. Ο εκνευρισμός είναι έκδηλος και είναι φυσιολογικός. Δεν είναι απλό πράγμα μήνα με τον μήνα να βλέπεις τον κύκλο εργασιών σου να συρρικνώνεται, τα έξοδα να τρέχουν ίδια, αν όχι προσαυξημένα, και το μέλλον να  προδιαγράφεται σταθερά καθοδικό. Αυτό όμως είναι μία κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει όλοι μαζί. Μία νέα πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε. Αν μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα αρχίσουμε να εκδηλώνουμε το θυμό μας ανεξέλεγκτα, θα γίνουμε ζούγκλα. Περίμενα προ ημερών πίσω από ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο σε ένα φανάρι περί τα τέσσερα λεπτά. Άναψε εναλλάξ δύο φορές πράσινο και κόκκινο και μετά κόρναρα μία φορά διακριτικά, να μην τρομάξει κιόλας ο άλλος οδηγός σε περίπτωση που τον είχε πάρει ο ύπνος. Μετά το κορνάρισμα άνοιξε η μπροστινή πόρτα και είδα δύο γυναικεία οπίσθια να προβάλλουν από αυτήν. Προφανώς κάτι έψαχνε η προπορευόμενη οδηγός στο πάτωμα του αυτοκινήτου. Υπέθεσα ότι της είχε πέσει ο ένας και μοναδικός οπτικός φακός επαφής που πιθανότατα φορούσε. Οπότε έκανα υπομονή, γιατί θυμήθηκα πως είχε συμβεί αυτό σε μία γνωστή μου. (Η φίλη μου είχε φύγει από το σπίτι με ένα φακό, γιατί δεν έβρισκε τον δεύτερο, αλλά στην διαδρομή άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου και ο αέρας της πήρε και τον άλλο, οπότε σχεδόν τυφλή, παρακάλεσε τον οδηγό του οχήματος που ακολουθούσε να της το παρκάρει στην άκρη.) Συμβαίνουν και αυτά, οπότε αποφάσισα να βγω να τη ρωτήσω αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Στην ερώτησή μου ξεδιπλώθηκε από το αυτοκίνητο μία υπέρ το δέον ευπαρουσίαστη κοπέλα, με αγριοκοίταξε και μου είπε ότι της έπεσε το κινητό ανάμεσα στο κάθισμα και στην πλαϊνή κονσόλα και ότι δεν χωρούσε το χέρι της να το πιάσει και ξαναχώθηκε στα τέσσερα μέσα στο αυτοκίνητα προς αναζήτηση του τηλεφώνου της. Τόλμησα να ψελλίσω ότι θα μπορούσε να παρκάρει στην άκρη ου δρόμου μετά το φανάρι και να συνεχίσει τις προσπάθειές της, ελευθερώνοντας εν τω μεταξύ τον δρόμο σε εμένα και τους υπόλοιπους που είχαν μαζευτεί και κόρναραν ήδη μανιωδώς όλοι μαζί. Χωρίς να αλλάξει την πόζα της, έβγαλε λίγο το κεφάλι της από το άνοιγμα του οχήματος για να ακουστεί, και μου είπε: <<Να πας στο διάολο εσύ και οι όλοι σας, αν δεν πιάσω το κινητό μου δεν φεύγει κανένας>> Και συνέχισε το ψάξιμο βρίζοντας. Ευτυχώς, ένας άλλος οδηγός, που μιλούσε τα <<γαλλικά>> καλύτερα από εμένα, πλησίασε και αφού την έλουσε με κοσμητικά επίθετα που δεν γράφονται στο χαρτί, την έπεισε να κάνει στην άκρη.
Μία άλλη μέρα στον σταθμό του Ευαγγελισμού, μόλις άνοιξαν οι πόρτες, αυτοί που περίμεναν στην αποβάθρα μπήκαν σπρώχνοντας με βία στο βαγόνι, εμποδίζοντας την έξοδο σε εμάς που θέλαμε να εξέλθουμε. Βγήκαμε τελικά μετά την καθιερωμένη ανταλλαγή ευγενών ομιλιών.
Απίστευτο επίσης περιστατικό μου έτυχε σε ένα καφέ όπου έπινα εσπρέσο σε ένα μικρό τραπεζάκι δύο θέσεων. Τρεις ευκατάστατες εμφανισιακά - πλην τεραστίων διαστάσεων – κυρίες μέσης ηλικίας κάθισαν σχεδόν επάνω μου, με εκτόπισαν κυριολεκτικά με τις τσάντες και τα ψώνια τους, χωρίς καν να με ρωτήσουν, τυπικά έστω, αν μπορούσαν να μοιραστούν το τραπέζι μαζί μου. Σηκώθηκα, βέβαια, αμέσως να φύγω και τις ευχαρίστησα ειρωνικά για την παρέα τους. Φυσικά με έστειλαν και αυτές ευθαρσώς και χυδαίως στον ακατονόμαστο. Ο οποίος έχει πολλή πέραση τελευταία.
Ήμουν στο ταχυδρομείο και περίμενα στωικά να εμφανιστεί στο κόκκινο ταμπλό το νούμερο σειράς που διέθετα. Μπιπ  319, Μπιπ 320, Μπιπ 321 και πήγα στο γκισέ να παραλάβω ένα συστημένο. Πριν προλάβω να δώσω την ειδοποίηση στην υπάλληλο, αισθάνομαι μια βίαιη σπρωξιά κι ένα χέρι χώθηκε μπροστά μου κραδαίνοντας ένα χαρτί. <<Έχω το 319, αυτός πήγε να μου φάει την σειρά>>, ούρλιαζε μία κυρία προς την υπάλληλο. <<Μα δεν ήσασταν εδώ όταν χτύπησα αυτό το νούμερο>>, της απάντησε εκείνη. <<Και τι σε νοιάζει εσένα πού ήμουνα, είχα πάει δίπλα στο χρωματοπωλείο και άργησα, αλλά τώρα ήρθα και θα με εξυπηρετήσεις, γιατί προηγούμαι από αυτόν τον αγενή>>. Στην συνέχεια με κοίταξε η υπάλληλος όλο νόημα και της ένευσα να την εξυπηρετήσει, πράγμα που έκανε. Μόλις ολοκληρώθηκε η συναλλαγή, η κοπέλα που ήταν πίσω από το γκισέ της είπε: <<Πάντως πληροφοριακά εσείς πήρατε την σειρά του κυρίου>>. Κι εκείνη αναψοκοκκινισμένη απάντησε: <<Ρε δεν πάτε όλοι σας στον….>> Τι την ήθελες, κοπέλα μου, τη διευκρίνιση, σκέφτηκα από μέσα μου, και τον εισπράξαμε πάλι τον ακατανόμαστο.
Η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν συνέβαιναν τέτοια περιστατικά. Όσο μας λείπει η αίσθηση του χιούμορ, άλλο τόσο στερούμαστε των ευγενικών πράξεων και λόγων. Όμως τη χρονιά που αισίως κοντεύουμε να φέρουμε εις πέρας αγγίξαμε την υπερβολή. Και είναι λυπηρή η διαπίστωση, γιατί η ευμάρεια των προηγούμενων ετών φαίνεται πως απλώς είχε κουκουλώσει υποκριτικά την πραγματικότητα